कधी खुदकन , कधी गडगडून , स्वतःशीच हसतो पुलंचा joke आठवून
लोक मला वेडा म्हणतात .....
कधी बेभान होउन घेतो निसर्ग डोळ्यात साठवून
लोक मला वेडा म्हणतात .....
कधी गीत ऐकतो देहभान हरपून
लोक मला वेडा म्हणतात .....
कधी दैन्य पाहून आसपासचे ह्रदय जाते करपून
लोक मला वेडा म्हणतात .....
कधी जीव गलबलतो आप्तांचे प्रेम पाहून
लोक मला वेडा म्हणतात .....
कधी आठवणीने मित्रांच्या , जातात अश्रू वाहून
लोक मला वेडा म्हणतात .....
रोज रोज टी व्ही वर रक्तपात पाहून मला शिसारी येते
लोक मला वेडा म्हणतात .....
माथं भड़कतं , वाटतं "कसे तोडतात क्षणात नाते ?"
लोक मला वेडा म्हणतात .....
आता मला कळून चुकलंय ,
आजच्या जगात चालायचं असतं झापडं लावून
भावनांनी केलाच प्रयत्न मनात शिरायचा,
तर घ्यायच्या दारं खिडक्या लावून ........
म्हणून मी आजकाल
सरळ 'लायनीत' चालतो ,
मान खाली घालून काम करतो
हसत नाही, रडत नाही,
हादरत नाही, गहिवरत तर नाहीच नाही ........
कारण....
मीसुद्धा बहुदा
इतर 'शहाण्यां'मध्येच सामील झालोय !!
तुझी ही कविता मला पहिल्यापासून प्रचंड आवडत आलीय! ती वाचली की विं.दां.च्या'माझ्या मना, बन दगड!'ची आठवण झाल्याशिवाय रहात नाही... :(
ReplyDeletegood one mitra... :) keep posting :)
ReplyDeletechan ahe kavita prasad....:)
ReplyDelete